ใน depersonalization ผู้ป่วยมีประสบการณ์ของตนเองหรือบางส่วนของตนเองเหมือนคนต่างด้าว สาเหตุเป็นที่ถกเถียงกันอยู่
Depersonalization คืออะไร?
© Punkbarby - stock.adobe.com
คำว่า depersonalization มาจากจิตวิทยาและได้รับการประกาศเกียรติคุณในศตวรรษที่ 19 โดย Krishaber และ Dugas ผู้ป่วยที่เป็นโรคการรับรู้นี้ต้องทนทุกข์ทรมานจากการรับรู้ตนเองที่แปลกแยก บ่อยครั้งที่การลดทอนความเป็นส่วนตัวทับซ้อนกับการลดทอนความเป็นจริงซึ่งผู้ป่วยมองว่าสภาพแวดล้อมของเขาแปลกแยกและไม่จริง ทั้งร่างกายและบุคลิกภาพของคุณการรับรู้ความทรงจำหรือกระบวนการคิดและอารมณ์ของคุณเองอาจรู้สึกแปลก ๆ หรือไม่ได้อยู่ในบริบทของการลดทอนความเป็นส่วนตัว
เช่นเดียวกันสามารถนำไปใช้กับคำพูดหรือการกระทำของตัวเอง หากการรับรู้ที่แปลกแยกต่อบุคคลและสภาพแวดล้อมของตัวเองยังคงมีอยู่เรากำลังพูดถึงโรคทางจิต ตาม ICD-10 การลดความเป็นตัวของตัวเองเป็นหนึ่งในรูปแบบของโรคประสาท DSM พูดถึงความผิดปกติของความไม่ลงรอยกัน ความชุกของประสบการณ์การลดความเป็นตัวของตัวเองได้รับอย่างเป็นทางการเป็น 1: 200,000 และทำให้โรคนี้เป็นปรากฏการณ์ที่หายาก การศึกษาชี้ให้เห็นถึงความชุกที่สูงขึ้นอย่างมีนัยสำคัญ
ผู้ป่วยจำนวนมากที่ไม่ได้รับรายงานอาจเกิดจากการวินิจฉัยผิดพลาดเช่นโรคลมบ้าหมูที่กลีบขมับ จนถึงขณะนี้ภูมิหลังทางวิทยาศาสตร์ของการลดทอนความเป็นส่วนตัวยังเป็นที่ถกเถียงกันอยู่ ในรูปแบบทุติยภูมิความผิดปกตินี้สามารถเกิดขึ้นได้กับความเจ็บป่วยทางร่างกายและจิตใจเช่นโรคเครียดหลังบาดแผล
ในรูปแบบหลักจะเกิดขึ้นในสถานการณ์ที่เครียดหรือเป็นอันตรายถึงชีวิตและในกรณีนี้ไม่จำเป็นต้องมีพยาธิสภาพขึ้นอยู่กับระยะเวลาของอาการ เช่นเดียวกับการลดทอนความเป็นส่วนตัวชั่วขณะระหว่างประสบการณ์ทางวิญญาณหรือภายใต้อิทธิพลของยาและยา
สาเหตุ
สาเหตุที่แท้จริงของการลดทอนความเป็นส่วนตัวนั้นอธิบายได้จากโมเดลที่แตกต่างกัน ทฤษฎีทางประสาทสรีรวิทยาขึ้นอยู่กับรูปแบบของการเป็นตัวแทนของระบบประสาทและเซลล์ประสาทกระจกซึ่งตอบสนองต่อการสังเกตการกระทำในลักษณะเดียวกับที่ทำกับการประหารชีวิต พฤติกรรมของตัวเองยังนำเสนอทางประสาท Depersonalization และ derealization จึงขึ้นอยู่กับการเบี่ยงเบนในระบบเซลล์ประสาทกระจก
ทฤษฎีทางประสาทเคมีสันนิษฐานว่าระบบสารสื่อประสาทมีส่วนเกี่ยวข้องซึ่งทำให้ข้อมูลของเซลล์ประสาทไหลออกจากความสมดุลและเกี่ยวข้องกับปฏิกิริยาความเครียดอยู่แล้ว ทฤษฎีอื่น ๆ มองว่าสาเหตุในระบบเซโรโทนินและทำให้ระดับเซโรโทนินมากเกินไปหรือระดับอะโกนิสต์ของสารส่งสารประสาทส่วนกลาง ระบบกลูตามาเทอร์จิกยังถูกสันนิษฐานว่าเป็นสาเหตุเนื่องจากสารกลูตามาเทอร์จิกปรากฏเป็นสารต่อต้าน NMDA และอาจทำให้กิจกรรมในระบบลิมบิกลดลง
นอกจากนี้ยังมีทฤษฎีเชิงสาเหตุเกี่ยวกับความผิดปกติของระบบ opioid Psychotraumatology มองว่าการลดทอนความเป็นส่วนตัวเป็นปฏิกิริยาต่อประสบการณ์ที่กระทบกระเทือนจิตใจ ด้วยการ จำกัด กิจกรรมของสมองบางอย่างร่างกายจะสามารถตอบสนองต่อสถานการณ์ที่เป็นอันตรายได้ดีขึ้น ในทางจิตวิทยาเชิงลึกการลดความเป็นตัวของตัวเองเป็นปฏิกิริยาการป้องกันต่อความรู้สึกความคิดและสถานะที่ทนไม่ได้โดยการละทิ้งความเป็นตัวของตัวเอง วิธีการทางจิตวิทยาเกี่ยวกับความรู้ความเข้าใจมองว่าการประมวลผลข้อมูลทางจิตเป็นสาเหตุ
คุณสามารถหายาของคุณได้ที่นี่
➔ยาเพื่อสงบสติอารมณ์และเสริมสร้างเส้นประสาทอาการเจ็บป่วยและสัญญาณ
Depersonalization แสดงออกมาในหลากหลายอาการ อาการชาทางอารมณ์เป็นหนึ่งในอาการนำ ผู้ป่วยรู้สึกไม่สามารถรู้สึกหรืออารมณ์ของตนเองไม่ปกติ พวกเขาไม่สัมผัสผู้คนและสิ่งของอีกต่อไป ประสบการณ์ของร่างกายมักได้รับผลกระทบจากการรับรู้ที่เปลี่ยนไปเช่นไม่มีชีวิตชีวาหรือแปลกประหลาด บ่อยครั้งที่เสียงหรือภาพสะท้อนของตัวเองดูแปลก ๆ ผู้ป่วยหลายคนบอกถึงการรับรู้ตนเองและสภาพแวดล้อมจากมุมมองที่แตกต่างกันเช่นจากเพดานห้อง
บางคนมองว่าตัวเองเหมือนอยู่บนหน้าจอหรือยืนข้างๆตัวเอง การเคลื่อนไหวและกระบวนการทางจิตของตัวเองให้ความรู้สึกเหมือนหุ่นยนต์ พวกเขาไม่ได้ถูกนำหน้าด้วยการตัดสินใจโดยเจตนาพวกเขารู้สึกเหมือนถูกควบคุมจากระยะไกล ความทรงจำมีผลในระยะไกลแม้ว่าจะผ่านไปเพียงชั่วโมงเดียว ความรู้สึกของเวลาจึงเปลี่ยนไป นอกเหนือจากอาการสำคัญเหล่านี้การรับรู้ทางการได้ยินและการสัมผัสอาจดูแปลก ๆ ความคิดที่ว่างเปล่าการเพิ่มขึ้นของเกณฑ์ความเจ็บปวดหรือการทำให้เข้าใจผิดก็สามารถเกิดขึ้นได้เช่นกัน
ด้วยการทำให้เป็นจริงสิ่งต่าง ๆ ในสภาพแวดล้อมดูเปลี่ยนไปและมักจะเหมือนกับในความฝันหรือกระจกที่บิดเบี้ยวผู้ป่วยพบว่าประสบการณ์แปลกแยกไม่สงบและมักกลัวว่าจะสูญเสียจิตใจหรืออยู่ในความฝันหรือโคม่า แม้จะมีการรับรู้ที่เปลี่ยนไป แต่ก็ไม่มีความหลงผิด ดังนั้นการตรวจสอบความเป็นจริงยังคงเหมือนเดิม เช่นเดียวกับการประเมินงานตนเองหรือสิ่งแวดล้อม
เฉพาะมุมมองอัตนัยของผู้คนเกี่ยวกับตัวเองและสภาพแวดล้อมเท่านั้นที่เปลี่ยนแปลงการรับรู้ แต่การรับรู้ลักษณะของวัตถุจะยังคงอยู่ แม้จะสัมผัสประสบการณ์คนอื่นเช่นภาพหลอนเช่นเขาก็ยังรู้ว่าเป็นคนจริง
การวินิจฉัยโรค
การวินิจฉัยการลดทอนความเป็นส่วนตัวทำได้ตาม ICD-10 การลดทอนความเป็นส่วนตัวเป็นเวลานานเท่านั้นที่มีมูลค่าโรค ในแง่ของการวินิจฉัยแยกโรคปรากฏการณ์นี้ได้รับการประเมินว่าเป็นปรากฏการณ์ทางจิตวิทยาหรือทางประสาทจิตเวชเท่านั้นและยังแตกต่างจากโรคทางจิตวิทยาอื่น ๆ
ภาวะแทรกซ้อน
ตามกฎแล้วการลดความเป็นตัวของตัวเองจะนำไปสู่ความผิดปกติทางจิตที่รุนแรงซึ่งต้องได้รับการรักษาโดยนักจิตวิทยาไม่ว่าในกรณีใด ๆ หากไม่ได้รับการรักษาอาจมีความคิดฆ่าตัวตายและฆ่าตัวตายในที่สุด ผู้ที่ได้รับผลกระทบไม่สามารถรับรู้หรือกำหนดบุคคลหรือวัตถุบางอย่างจากสภาพแวดล้อมได้อย่างถูกต้องอีกต่อไป สิ่งนี้นำไปสู่ความไม่พอใจความกลัวและความตื่นตระหนก
ผู้ป่วยส่วนใหญ่รู้สึกมึนงงทางอารมณ์ ความรู้สึกไม่สามารถรับรู้ได้อีกต่อไป โดยเฉพาะอย่างยิ่งในแง่ลบสำหรับผู้อื่นและอาจนำไปสู่การยุติมิตรภาพหรือความขัดแย้งทางสังคม ในทำนองเดียวกันความเจ็บปวดทางร่างกายกระตุ้นอารมณ์เพียงเล็กน้อยเท่านั้น
การรับรู้ภาพของผู้ป่วยยังถูกรบกวนและถูก จำกัด อย่างรุนแรง ผู้ป่วยรู้สึกกระสับกระส่ายและอ่อนแอ บ่อยครั้งที่ผู้ได้รับผลกระทบถอนตัวออกไปอย่างรุนแรง การเคลื่อนไหวยังทำได้ด้วยความยากลำบากเท่านั้นไม่สามารถรู้สึกสนุกและมีความสุขได้อีกต่อไป
การรักษามักเกิดขึ้นผ่านการพูดคุยกับนักจิตวิทยา สิ่งเหล่านี้สามารถรองรับได้ด้วยความช่วยเหลือของยาแม้ว่าจะไม่สามารถคาดเดาได้ว่าการรักษาสามารถต่อสู้กับการลดทอนความเป็นส่วนตัวได้หรือไม่ นักจิตวิทยามักใช้เวลาหลายเดือนในการค้นหาสาเหตุของการลดทอนความเป็นตัวตนและปฏิบัติตามเป้าหมาย
คุณควรไปหาหมอเมื่อไหร่?
หากบุคลิกภาพของคุณเปลี่ยนแปลงช้าหรือกะทันหันควรไปพบแพทย์ ในหลายกรณีความผิดปกติทางจิตทำให้บุคคลที่ได้รับผลกระทบไม่สามารถรับรู้การเปลี่ยนแปลงได้อย่างเพียงพอและขอความช่วยเหลือ ในสถานการณ์เหล่านี้การสนับสนุนจากคนใกล้ตัวมีความสำคัญอย่างยิ่ง ทันทีที่บุคคลที่เกี่ยวข้องได้สัมผัสชีวิตของตัวเองเหมือนในภาพยนตร์เขาต้องการการดูแลทางการแพทย์
การขาดอารมณ์ในเหตุการณ์ต่างๆในชีวิตของเขาถือเป็นเรื่องน่ากังวล หากความรู้สึกและการรับรู้ภายในไม่สามารถอธิบายหรือมีประสบการณ์ได้อีกต่อไปจะต้องปรึกษาแพทย์ การเปลี่ยนแปลงบุคลิกภาพของคุณควรสังเกตและปรึกษากับแพทย์อย่างรอบคอบ ทันทีที่จิตสำนึกของบุคคลที่เกี่ยวข้องเปลี่ยนไปความเฉยเมยก็สังเกตเห็นได้ชัดเจนหรือไม่สามารถแสดงความรู้สึกได้อีกต่อไปต้องปรึกษาแพทย์
การไปพบแพทย์ก็จำเป็นเช่นกันหากความจำหรือความคิดเปลี่ยนไปในทางที่ผิดปกติ การเปลี่ยนแปลงความคิดเห็นหรือกระบวนการพัฒนาต่อไปในชีวิตของตนเองจะต้องแตกต่างจากสิ่งนี้ ทันทีที่บุคคลที่เกี่ยวข้องเริ่มทนทุกข์จากการเปลี่ยนแปลงที่กำลังเกิดขึ้นพวกเขาต้องการแพทย์ หากเขาพบว่าตัวเองเป็นสิ่งแปลกปลอมหรือไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของร่างกายและความคิดของเขาเองก็มีเหตุให้ต้องกังวล
แพทย์และนักบำบัดในพื้นที่ของคุณ
การบำบัดและบำบัด
ด้วยการลดความเป็นตัวของตัวเองทุติยภูมิโรคจะได้รับการรักษา การลดทอนความเป็นส่วนตัวหลักสามารถเข้าถึงได้หลายวิธี ไม่มีการบำบัดที่ใช้ได้หรือเป็นที่ยอมรับโดยทั่วไป Glutamate modulators เช่น lamotrigine สามารถใช้เป็นเภสัชบำบัดในการรักษาได้ เช่นเดียวกับยาคู่อริ opioid เช่น naloxone หรือสารยับยั้งการรับ serotonin แบบเลือกเช่น fluoxetine การให้ serotonin norepinephrine reuptake inhibitors ที่เลือกเช่น venlafaxine ยังส่งผลให้เกิดการปรับปรุงในแต่ละกรณี
นอกจากนี้ยังสามารถให้ยา clomipramine ยาซึมเศร้า tricyclic Neuroleptics เช่น aripiprazole และสารกระตุ้นเช่น Ritalin ได้รับการพิสูจน์แล้วว่ามีแนวโน้มที่ดีในแต่ละกรณี นอกจากนี้ยังมีตัวเลือกต่างๆสำหรับการบำบัดทางจิตอายุรเวชสำหรับการลดทอนความเป็นส่วนตัว จิตวิทยาเชิงลึกดำเนินการตามวิธีการทางจิตวิเคราะห์เพื่อแก้ปัญหาความขัดแย้งที่เกิดขึ้นจริงซึ่งผู้ป่วยต้องการหลบหนีผ่านการลดทอนความเป็นส่วนตัว การบำบัดพฤติกรรมทางปัญญามุ่งเน้นไปที่ความกลัว
พวกเขาให้ผู้ป่วยประเมินประสบการณ์ของพวกเขาในการลดทอนความเป็นส่วนตัวโดยไม่ต้องกลัว อีกทางเลือกหนึ่งในการรักษาคือการกระตุ้นเซลล์ประสาทด้วยการบำบัดด้วยไฟฟ้าหรือการกระตุ้นด้วยแม่เหล็ก จากการศึกษาพบว่าการบำบัดด้วยไฟฟ้าทำให้อาการแย่ลงบ่อยเท่าที่จะกำจัดได้ จากการศึกษาพบว่าการกระตุ้นด้วยแม่เหล็ก transcranial บนเยื่อหุ้มสมองส่วนหน้าด้านขวาแสดงผลในเชิงบวก การกระตุ้นของเปลือกนอกชั่วคราวทางด้านขวายังส่งผลให้เกิดการบรรเทา
Outlook และการคาดการณ์
การพยากรณ์โรคของการลดความเป็นตัวของตัวเองขึ้นอยู่กับความรุนแรงของโรคและอายุของผู้ป่วยเมื่อปรากฏตัวครั้งแรก ยิ่งผู้ได้รับผลกระทบอายุน้อยเมื่อทำการวินิจฉัยการพยากรณ์โรคก็จะยิ่งไม่ค่อยดี บ่อยครั้งที่ผู้ป่วยต้องทนทุกข์ทรมานจากโรคนี้เป็นเวลาหลายปีหรือหลายสิบปี
โอกาสในการฟื้นตัวอย่างรวดเร็วจะได้รับหากการลดทอนความเป็นส่วนตัวไม่รุนแรง โดยปกติการหายเป็นปกติและเป็นอิสระจากอาการอย่างถาวรจะเกิดขึ้นภายในสองสามวัน การรักษาทางการแพทย์ไม่จำเป็นสำหรับผู้ป่วยเหล่านี้เนื่องจากอาการอยู่ในลักษณะทุเลาตามธรรมชาติ
การแสดงออกที่ชัดเจนของอาการของโรคนั้นยากที่จะรักษา โอกาสในการรักษานั้นเป็นไปได้โดยทั่วไป แต่รวมถึงการดูแลทางการแพทย์เป็นเวลานาน โดยปกติจะใช้เวลาหลายปีในการบำบัดเพื่อให้อาการดีขึ้น ในจิตบำบัดผู้ป่วยจะค่อยๆเรียนรู้วิธีจัดการกับโรคในชีวิตประจำวันและสามารถใช้สิ่งนี้เพื่อปรับปรุงคุณภาพชีวิตได้
เงื่อนไขของความเครียดทางจิตใจทำให้อาการที่เป็นอยู่ทวีความรุนแรงขึ้นและมีอิทธิพลอย่างมากต่อกระบวนการบำบัด การพยากรณ์โรคแย่ลงด้วยความเครียดและความตึงเครียดทางอารมณ์อย่างต่อเนื่อง เมื่อจิตใจทรงตัวแล้วสัญญาณของการลดทอนความเป็นส่วนตัวก็จะลดลง
คุณสามารถหายาของคุณได้ที่นี่
➔ยาเพื่อสงบสติอารมณ์และเสริมสร้างเส้นประสาทการป้องกัน
เนื่องจากสาเหตุของการลดทอนความเป็นส่วนตัวเป็นที่ถกเถียงกันอยู่จึงไม่มีมาตรการป้องกันที่เป็นที่ยอมรับจนถึงปัจจุบัน
aftercare
การติดตามผลโดยตรงหลังจากการลดทอนความเป็นส่วนตัวเป็นเรื่องยากมากในกรณีส่วนใหญ่และไม่สามารถดำเนินการตามโครงการที่ชัดเจนได้ ผู้ที่ได้รับผลกระทบจะต้องได้รับการดูแลเป็นประจำแม้ว่าโรคจะหายแล้วก็ตามและควรปรึกษานักจิตวิทยาหลังการรักษาเพื่อหลีกเลี่ยงการกลับเป็นซ้ำ ในบางกรณีควรใช้ยาต่อไปเพื่อให้มีสาเหตุของการลดทอนความเป็นส่วนตัวและเพื่อรักษาโรคอย่างถาวร
โดยทั่วไปไม่สามารถคาดการณ์การรักษาที่สมบูรณ์ได้หรือไม่ ตามกฎแล้วการติดต่อกับผู้คนมีผลดีอย่างมากต่อการลดทอนความเป็นส่วนตัวและสามารถป้องกันได้ ดังนั้นผู้ที่ได้รับผลกระทบควรติดต่อกับเพื่อนและครอบครัวอย่างใกล้ชิด
ในสถานการณ์ชีวิตที่ยากลำบากคนเหล่านี้สามารถให้ความช่วยเหลือผู้ที่ได้รับผลกระทบ การติดต่อกับคนอื่น ๆ ที่ได้รับผลกระทบจากการลดความเป็นตัวของตัวเองอาจส่งผลดีต่อโรคและอาจนำไปสู่แนวทางแก้ไขที่เป็นไปได้ ควรหลีกเลี่ยงความเครียดและความตึงเครียดทางกายภาพอย่างต่อเนื่องเนื่องจากปัจจัยเหล่านี้ส่งเสริมการลดทอนความเป็นส่วนตัว ในทำนองเดียวกันการบริโภคของเหลวและอาหารที่มีประโยชน์อย่างเพียงพอสามารถบรรเทาอาการขาดความเป็นส่วนตัวและปรับปรุงคุณภาพชีวิตของผู้ป่วยได้
คุณสามารถทำเองได้
ใครก็ตามที่คิดว่าตัวเองและร่างกายของพวกเขาไม่จริงและมักมีความรู้สึกว่ายืนอยู่ข้างๆพวกเขาควรปฏิบัติตามคำแนะนำเล็ก ๆ น้อย ๆ ในชีวิตประจำวัน นอกเหนือจากการรักษาโดยนักจิตวิทยาหรือจิตแพทย์แล้วเคล็ดลับการช่วยตัวเองยังช่วยเพิ่มคุณภาพชีวิตในชีวิตประจำวันและทำให้ชีวิตง่ายขึ้นสำหรับผู้ที่ได้รับผลกระทบ
เนื่องจากผู้ที่ได้รับผลกระทบจากความผิดปกติของการขาดตัวตนมักจะมีการรับรู้ที่ผิดเพี้ยนเกี่ยวกับร่างกายของตนเองการออกกำลังกายมักจะส่งผลดีต่อร่างกายและจิตใจของผู้ป่วย สำหรับกีฬาที่ต้องใช้ความอดทนเช่นวิ่งจ็อกกิ้งปั่นจักรยานหรือว่ายน้ำผู้ที่ได้รับผลกระทบจะรู้สึกดีขึ้นและรู้สึกมีชีวิตชีวาขึ้นอีกครั้ง
แม้จะเล่นโยคะผู้ที่ได้รับผลกระทบก็สามารถปรับตัวเองได้ดีขึ้นท่ามกลางความตื่นเต้นและยังคงอยู่ในสมดุล การรับประทานอาหารที่สมดุลมีความสำคัญอย่างยิ่งกับความผิดปกติของร่างกายและอาจมีผลดีต่อภาพรวมทางคลินิก อาหารที่ดีต่อสุขภาพช่วยให้ร่างกายได้รับสารอาหารทั้งหมดที่จำเป็นต่อการทำงานอย่างถูกต้อง
การบริโภคน้ำหรือเครื่องดื่มอื่น ๆ ให้เพียงพอก็เป็นสิ่งสำคัญเช่นกันเพื่อชาร์จแบตเตอรีของคุณและสามารถอยู่ท่ามกลางคุณได้ สิ่งมีชีวิตได้รับพลังงานและความมีชีวิตชีวาผ่านการจัดหาของเหลวอย่างต่อเนื่อง ผู้ที่เริ่มต้นวันใหม่ด้วยอาหารเช้าแสนอร่อยสามารถชาร์จแบตเตอรีเพื่อรับมือกับชีวิตประจำวันได้สำเร็จด้วยความรู้สึกที่ดีต่อร่างกาย
.jpg)
