การระบายน้ำ

การระบายน้ำ ใช้เพื่อให้แน่ใจว่ามีการระบายของเหลวจากบาดแผลออกจากร่างกาย วิธีนี้สามารถใช้ได้ทั้งในเชิงการรักษาและเชิงป้องกัน

การระบายน้ำคืออะไร?

สำหรับการระบายน้ำก็เช่นกัน การระบายน้ำ เขียนเป็นวิธีการทางการแพทย์สำหรับการระบายของเหลวจากบาดแผลจากโพรงในร่างกายบาดแผลหรือฝี ซึ่งรวมถึงเลือดหนองและสารคัดหลั่ง อย่างไรก็ตามก๊าซที่ทะลุออกมาสามารถถูกเบี่ยงเบนออกจากร่างกายได้โดยใช้วิธีนี้ เพื่อจุดประสงค์นี้แพทย์ใช้สิ่งที่เรียกว่าท่อระบายน้ำ สิ่งเหล่านี้เป็นเครื่องช่วยเช่นท่อหรือสายยางที่ใช้ในการระบายของเหลวที่บาดแผล

ขึ้นอยู่กับตำแหน่งของวิธีการซึ่งส่วนใหญ่ใช้ในการผ่าตัดความแตกต่างระหว่างการระบายน้ำภายนอกและภายในขึ้นอยู่กับตำแหน่งของวิธีการ ท่อระบายน้ำภายนอกใช้บ่อยกว่าท่อระบายน้ำภายใน แพทย์จะสืบเชื้อสายจากภายในร่างกายสู่ภายนอก ในการทำเช่นนี้เขาใช้ท่อพลาสติกพิเศษ

ท่อระบายน้ำภายในถูกสร้างขึ้นเพื่อหลีกเลี่ยงสิ่งกีดขวางภายในระหว่างการผ่าตัด สิ่งเหล่านี้อาจเป็นการลัดวงจร (anastomoses) ของอวัยวะกลวงเช่นกระเพาะอาหารลำไส้หรือหลอดอาหารซึ่งทำหน้าที่สร้างความต่อเนื่อง

ฟังก์ชั่นผลและเป้าหมาย

การระบายน้ำใช้เป็นส่วนหนึ่งของการดำเนินการ ในระหว่างขั้นตอนการผ่าตัดเช่นเลือดสารคัดหลั่งจากบาดแผลหรือของเหลวในเนื้อเยื่อมักจะสะสม ร่างกายยังสามารถดูดซึมและสลายของเหลวจำนวนหนึ่งได้เอง โดยการสร้างท่อระบายน้ำสามารถป้องกันการสะสมของของเหลวในโพรงบาดแผลได้ ทำให้กระบวนการบำบัดง่ายขึ้นมาก

แพทย์ผู้เชี่ยวชาญแยกความแตกต่างระหว่างการระบายน้ำหลายประเภท การระบายน้ำซ้ำเป็นหนึ่งในรูปแบบที่พบบ่อยที่สุด ชื่อนี้ได้รับการตั้งชื่อตามแพทย์ชาวฝรั่งเศส Redon และส่วนใหญ่จะใช้ในเนื้อเยื่อไขมันใต้ผิวหนังหรือข้อต่อ สิ่งนี้จะสร้างแรงดูดที่ดึงพื้นผิวบาดแผลเข้าหากัน วิธีนี้ช่วยให้แผลติดกันและเติบโตพร้อมกันได้เร็วขึ้น การระบายน้ำ Redon สามารถกำจัดได้อีกครั้งหลังจากผ่านไปประมาณ 48 ถึง 72 ชั่วโมงซึ่งในที่สุดก็ขึ้นอยู่กับขอบเขตของการหลั่งของบาดแผล

ระบบระบายน้ำโรบินสันเป็นระบบระบายน้ำแบบปิดแผลไม่เปลี่ยนถุง การหลั่งสารคัดหลั่งจะเกิดขึ้นผ่านทางพอร์ตระบายน้ำแทน การระบายน้ำของโรบินสันซึ่งสอดเข้าไปภายในโดยไม่ต้องดูด ทำหน้าที่เป็นท่อระบายน้ำเป้าหมายภายในบริเวณที่ผ่าตัด พวกเขาเบี่ยงเบนเลือดออกไปด้านนอก

การระบายน้ำอีกรูปแบบหนึ่งคือการระบายน้ำด้วยเส้นเลือดฝอย ใช้เป็นท่อระบายน้ำในช่องท้องหรือในกรณีที่มีการติดเชื้อในเนื้อเยื่ออ่อน นอกจากนี้ยังทำหน้าที่ป้องกันการรั่วไหลของ anastomotic การหลั่งจะถูกระบายลงในผ้าพันแผลหรือถุง ostomy การระบายน้ำของเส้นเลือดฝอยสามารถคงอยู่ในร่างกายได้จนกว่าการหลั่งจะหมดไป

Schlurfer ที่เรียกว่าการระบายน้ำของเชอร์ลีย์ การระบายน้ำนี้ใช้เป็นหลักในบริเวณช่องท้องสำหรับฝี ที่นั่นเธอเปลี่ยนการหลั่งภายใต้การดูด ป้องกันการดูดโดยใช้วาล์ว การระบายน้ำ T คือการระบายน้ำในท่อน้ำดีด้วยท่อยางที่มีลักษณะเหมือนตัวอักษร T การหลั่งจะถูกเปลี่ยนผ่านผนังหน้าท้องลงในกระเป๋าคอลเลกชันพิเศษ การระบายน้ำ T ใช้สำหรับการระบายน้ำดีชั่วคราวในกรณีที่มีสิ่งกีดขวางการระบายน้ำที่เกิดจากการบวมของเยื่อเมือกหลังจากการผ่าตัด การระบายน้ำของตับอ่อนซึ่งใช้กับตับอ่อนจะทำงานในลักษณะเดียวกับการระบาย T หากการระบายน้ำอุดตันเนื่องจากอาการบวมจะเป็นการเบี่ยงเบนการหลั่งที่ก้าวร้าวของต่อม

การระบายน้ำอีกประเภทหนึ่งคือการระบายน้ำในทรวงอก ด้วยความช่วยเหลือของแผลที่ผิวหนังศัลยแพทย์จะสอดเข้าไปในช่องเยื่อหุ้มปอด สามารถใช้งานได้ด้วยการดูดถาวรหรือล็อคน้ำธรรมดา

นอกจากนี้ยังใช้วัสดุต่าง ๆ สำหรับการระบายน้ำประเภทต่างๆ การใช้งานขึ้นอยู่กับวัตถุประสงค์ที่เกี่ยวข้อง วัสดุประกอบด้วยซิลิโคนซึ่งเหมาะสำหรับการระบายน้ำในระยะยาวและเข้ากันได้ดีกับเนื้อเยื่อและโพลีไวนิลคลอไรด์ (PVC) ซึ่งใช้เกือบเฉพาะสำหรับท่อดูดเท่านั้น วัสดุอื่น ๆ ได้แก่ น้ำยางซิลิกอนน้ำยางและยางธรรมชาติ ในขณะที่น้ำยางซิลิกอนเหมาะสำหรับการระบายน้ำในระยะยาวน้ำยางข้นและยางธรรมชาติจะถูกใช้เพื่อการระบายน้ำในระยะสั้น

ความเสี่ยงผลข้างเคียงและอันตราย

แทบไม่มีความเสี่ยงที่จะต้องกลัวเมื่อติดตั้งระบบระบายน้ำภายนอก ดังนั้นขั้นตอนนี้จึงทำหน้าที่บรรเทาผู้ป่วยเป็นหลัก อย่างไรก็ตามในบางกรณีอาจเกิดเลือดออกจากการกัดเซาะได้ ความเสียหายดังกล่าวเกิดขึ้นเมื่อเนื้อเยื่ออ่อนที่อยู่ติดกันได้รับผลกระทบจากปลายท่อแข็งซึ่งเป็นไปได้เนื่องจากการอยู่นาน การบาดเจ็บที่หลอดเลือดถือเป็นอันตรายอย่างยิ่ง ซึ่งอาจนำไปสู่การตกเลือดที่เป็นอันตรายถึงชีวิตได้

ความเสี่ยงอีกประการหนึ่งเมื่อใส่ท่อระบายน้ำคือความเสี่ยงของการติดเชื้อระบบระบายน้ำและสายสวนเป็นทางเข้าของเชื้อโรคหลายชนิดเชื้อโรคจะเข้าทางสายยางซึ่งเข้าไปในสิ่งมีชีวิตของผู้ป่วย นอกจากนี้ยังเป็นไปได้ที่เชื้อโรคจะขึ้นที่ผนังด้านนอกของสายยาง ยิ่งผู้ป่วยต้องนอนราบนานเท่าไหร่ความเสี่ยงในการติดเชื้อก็จะมากขึ้นเท่านั้น ในกรณีส่วนใหญ่การติดเชื้อจากน้อยไปมากจะปรากฏขึ้นหลังจากผ่านไปประมาณสองวัน อย่างไรก็ตามการระบายน้ำมักจะถูกลบออกหลังจากหนึ่งถึงสามวัน

หากการระบายน้ำค้างอยู่ในบาดแผลเป็นเวลานานปลายสายยางจะติดกันมากขึ้นภายในแผล สิ่งนี้มักนำไปสู่ความเจ็บปวดเมื่อถอดสายยาง