ความหลงใหล

เกือบทุกคนที่เข้าสู่วัยแรกรุ่นรู้จัก "ผีเสื้อในท้อง" ที่มีชื่อเสียง พวกเขาอธิบายถึงความรู้สึกที่ทำให้ร่างกายอยู่ในสภาวะพิเศษอย่างสมบูรณ์และส่วนใหญ่จะลบล้างความคิดเชิงเหตุผล - ความหลงใหล.

ความหลงใหลคืออะไร?

การมีความรักเป็นความรู้สึกที่รุนแรงซึ่งแตกต่างจากความรู้สึกรักในหลาย ๆ ด้าน การมีความรักบางครั้งนำไปสู่การตัดสินบุคคลอื่นและสถานการณ์โดยรวมในทางที่ผิด

การมีความรักเป็นสถานะที่ไม่ถาวร แต่จะคงอยู่ในช่วงเวลาหนึ่งเท่านั้น "แว่นตาสีชมพู" รู้สึกสบายใจกับคนที่มีความรักซึ่งสามารถตอบสนองความรู้สึกได้ แต่บางครั้งก็มีด้านเดียว การมีความรักอาจจางหายไปหลังจากช่วงเวลาหนึ่งหรือพัฒนาเป็นความรัก จึงสามารถมองได้ว่าเป็นขั้นตอนเบื้องต้นของความรัก

ในทางจิตวิทยาผู้เชี่ยวชาญกล่าวถึงการมีความรักว่าเป็นความรักที่เร่าร้อนซึ่งอาจมาพร้อมกับความปรารถนาทางร่างกายที่แข็งแกร่งสำหรับอีกฝ่าย เหตุผลในการมีความรักในแง่หนึ่งคือความดึงดูดใจทางกายและในทางกลับกันความเห็นอกเห็นใจต่ออีกฝ่าย ความรู้สึกคล้ายคลึงกับอีกฝ่ายก็สามารถมีบทบาทได้เช่นกัน

กระบวนการที่เกิดขึ้นในร่างกายของคนที่มีความรักส่วนใหญ่เป็นฮอร์โมน เป็นกระบวนการทางชีวเคมีที่มีความหลากหลายมากที่สุด สารสื่อประสาทและฮอร์โมนมีบทบาทสำคัญและจากการวิจัยพบว่ามีการเปลี่ยนแปลงเมื่อคนมีความรัก ตัวอย่างเช่นเซโรโทนินและโดปามีนมีส่วนเกี่ยวข้องซึ่งถือเป็นสารส่งสารสำหรับความรู้สึกแห่งความสุข ออกซิโทซินยังมีบทบาทในการร่วมรัก เรียกขานกันว่าฮอร์โมนกอด

ฟังก์ชันและงาน

การมีความรักส่วนใหญ่มีหน้าที่ในการเริ่มต้นการเป็นหุ้นส่วนดังนั้น - ด้วยมุมมองต่อวิวัฒนาการ - ผลิตลูกหลานและประกันความอยู่รอด ความสัมพันธ์ส่วนใหญ่เริ่มต้นด้วยการมีความรัก ความสัมพันธ์หลาย ๆ อย่างเลิกกันอีกครั้งและการมีความรักไม่ใช่การรับประกันความรัก แต่ก็ยังมีหน้าที่ที่เด็ดขาด เพราะในช่วงเวลาที่บุคคลได้ทำความรู้จักกับคู่ใหม่และพวกเขาปรับตัวเข้าหากันการมีความรักเป็นสิ่งสำคัญอย่างยิ่ง ช่วยให้ผู้คนมองข้ามความผิดพลาดของผู้อื่น เธอมีหน้าที่รับผิดชอบในการไม่วิ่งหนีจากการประพฤติมิชอบและนิสัยใจคอของหุ้นส่วน กล่าวโดยย่อ: มันทำให้คุณมีเวลาทำความรู้จักกับอีกฝ่ายจากมุมที่ต่างกันและเพื่อดูว่าคุณจะเรียนรู้ที่จะรักอะไรในภายหลัง

หุ้นส่วนทุกคนตั้งอยู่บนรากฐานที่ต้องสร้างก่อน ในช่วงเวลานี้จึงไม่เป็นประโยชน์ที่จะโกรธและโต้เถียงเรื่องมโนสาเร่

ขอบเขตที่ยอมรับข้อผิดพลาดระหว่างการตกหลุมรักกลายเป็นปัญหาในการหวนกลับนั้นแตกต่างกันไปในแต่ละคู่ เมื่อความรักพัฒนาไปแล้วบุคคลนั้นมีแนวโน้มที่จะมองข้ามความผิดพลาดของอีกฝ่ายเพราะเป็นที่รู้จักและยอมรับในตัวเขาแล้ว หากไม่เป็นเช่นนั้นคู่ค้าอาจไม่ใช่คู่ที่ดีและความสัมพันธ์ก็แตกสลาย

กล่าวอีกนัยหนึ่ง: การมีความรักเป็นขั้นตอนแรกในการเป็นหุ้นส่วนที่ทำงานได้ซึ่งสามารถให้ลูกหลานได้ ทำหน้าที่เป็นยาของร่างกายเพื่อให้ความสัมพันธ์ง่ายขึ้น

ความเจ็บป่วยและความเจ็บป่วย

ความหลงใหลไม่ได้รับการตอบสนองในทุกกรณี สิ่งนี้นำไปสู่ความผิดหวังและความรักซึ่งบุคคลที่เกี่ยวข้องสามารถพบกับความสิ้นหวังได้อย่างรวดเร็ว สิ่งนี้เกี่ยวข้องกับความปรารถนาที่ไม่ได้รับผลที่มีต่ออีกฝ่าย

มนุษย์ไม่สามารถตอบสนองอารมณ์และความต้องการพื้นฐานที่ถูกกระตุ้นโดยฮอร์โมนได้ ในกรณีนี้มีความเป็นไปได้ที่จะต่อสู้เพื่อบุคคลหรือมองว่าสถานการณ์ไม่มีโอกาสและรอจนกว่าความหลงใหลจะลดลง

บ่อยครั้งเป็นเรื่องยากที่จะยอมรับว่าความรู้สึกนั้นไม่ได้รับการตอบสนอง สิ่งนี้นำไปสู่ความรู้สึกเหมือน“ หัวใจสลาย” อย่างรวดเร็ว อย่างไรก็ตามสิ่งที่ถูกมองว่าเป็นเช่นนี้ในตอนแรกมักจะดูเกินจริงเมื่อการตกหลุมรักบรรเทาลง

อย่างไรก็ตามความรักที่ไม่สมหวังอาจนำไปสู่ปฏิกิริยาไฟฟ้าลัดวงจรซึ่งขึ้นอยู่กับสถานการณ์และความรุนแรงอาจถึงจุดจบที่เลวร้าย ดังนั้นเพื่อนและผู้ดูแลที่อยู่เคียงข้างผู้ได้รับผลกระทบและผู้ที่ได้รับการสนับสนุนอย่างดีจึงมีความสำคัญอย่างยิ่งในกรณีนี้

ความรักจะอยู่ได้นานแค่ไหนขึ้นอยู่กับปัจจัยต่างๆ ความถี่ที่คุณเห็นคนที่คุณรักมีความสำคัญเป็นพิเศษ ความรู้สึกที่ไม่สมหวังมักถูกวัยรุ่นมองว่าทนไม่ได้โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่ออยู่ที่โรงเรียนเพราะพวกเขามักจะเห็นอีกฝ่ายที่โรงเรียนทุกวัน นอกจากนี้ยังอาจซับซ้อนเมื่อการตกหลุมรักเกิดขึ้นในมิตรภาพเริ่มต้น

วิธีรักษาอาการรักใคร่ที่ดีที่สุดคือความฟุ้งซ่าน นอกจากนี้ด้วยความช่วยเหลือของเพื่อน ๆ บุคคลที่ได้รับผลกระทบควรคำนึงถึงความสมบูรณ์ของเฟสที่จะดำเนินต่อไปหากจำเป็น

ในกรณีที่หายากที่สุดการมีความรักยังคงเป็นเอกลักษณ์ ทุกคนมักตกหลุมรักกันหลายครั้งในชีวิตมิฉะนั้นการสร้างความสัมพันธ์จะเป็นเรื่องยาก เพื่อให้ความรักพัฒนาไปจากการมีความรักต้องรู้สึกถึงความรักที่ลึกซึ้งต่ออีกฝ่ายทั้งสองฝ่าย