ระยะ Epithelialization

ใน ระยะ Epithelialization ไมโทซิสเกิดขึ้นในระหว่างการรักษาบาดแผลซึ่งจะปิดข้อบกพร่องของเนื้อเยื่อด้วยเซลล์เยื่อบุผิวใหม่และแจ้งให้ทราบถึงระยะต่อมาของการเกิดแผลเป็น ขั้นตอนการสร้างเยื่อบุผิวเป็นไปตามขั้นตอนการแกรนูลและทำให้เนื้อเยื่อแกรนูลแข็งตัวขึ้นในตอนนั้น กระบวนการสร้างเยื่อบุผิวที่มากเกินไปร่วมกับ hyperkeratosis และ hypergranulation อาจนำไปสู่ความผิดปกติของการรักษาบาดแผล

ระยะเยื่อบุผิวคืออะไร?

กระบวนการรักษาบาดแผลช่วยให้สิ่งมีชีวิตของมนุษย์สามารถชดเชยข้อบกพร่องต่างๆในเนื้อเยื่อได้ บาดแผลเล็ก ๆ แทบไม่ต้องใช้มาตรการสนับสนุนใด ๆ ในการรักษา ในกรณีของกระดูกเนื้อเยื่อเกี่ยวพันและเยื่อบุสิ่งมีชีวิตจะฟื้นฟูเนื้อเยื่อได้เต็มที่ ในทางกลับกันการรักษาบาดแผลของเนื้อเยื่ออื่น ๆ ทั้งหมดจะทิ้งรอยแผลเป็นไว้

โดยรวมแล้วกระบวนการหายของบาดแผลประกอบด้วยห้าขั้นตอนที่แตกต่างกัน การห้ามเลือดจะเปิดกระบวนการ ระยะแรกนี้ตามด้วยระยะการอักเสบเพื่อทำความสะอาดเนื้อเยื่อที่ได้รับบาดเจ็บ ในขั้นตอนการแกรนูลที่ตามมาเซลล์แรกสำหรับการปิดแผลจะเกิดขึ้น

ระยะที่สี่คือ ขั้นตอนการซ่อมแซม หรือระยะเยื่อบุผิวที่รู้จักกัน ระยะเยื่อบุผิวทำหน้าที่ในการบุผิวของแผล ในช่วงนี้ความบกพร่องของเนื้อเยื่อจะถูกปกคลุมด้วยเซลล์เยื่อบุผิวและคอลลาเจนจะเติบโตเป็นเนื้อเยื่อแผลเป็น การเกิดแผลเป็นขั้นสุดท้ายตามระยะของเยื่อบุผิว หลังจากกระบวนการเหล่านี้ข้อบกพร่องจะถูกปิดอย่างปลอดภัย

ฟังก์ชันและงาน

ระยะเยื่อบุผิวหรือระยะซ่อมแซมของการหายของแผลเกิดขึ้นประมาณวันที่ห้าถึงวันที่สิบหลังจากการบาดเจ็บของเนื้อเยื่อ ขั้นตอนนี้ถูกนำหน้าด้วยระยะแกรนูลทันที หลังจากการทำความสะอาดแผลอักเสบแล้วจะมีเส้นเลือดและเนื้อเยื่อแกรนูลเกิดขึ้นในบริเวณแผลในระหว่างขั้นตอนนี้

ไฟโบรบลาสต์ซึ่งถูกดึงดูดโดยปัจจัยการเจริญเติบโตในระยะการอักเสบส่วนใหญ่เกี่ยวข้องกับการสร้างเนื้อเยื่อเกี่ยวพัน เครือข่ายไฟบรินที่เกิดขึ้นระหว่างการแข็งตัวของเลือดถูกย่อยสลายอย่างสมบูรณ์โดยพลาสมินจนถึงระยะเยื่อบุผิวจึงได้รับการละลายลิ่มเลือด เนื้อเยื่อของแผลมีความแน่นอยู่แล้วเนื่องจากคอลลาเจนที่สร้างขึ้นและยังมีโปรตีโอไกลแคน

เงื่อนไขทั้งหมดนี้ถือเป็นสัญญาณเริ่มต้นสำหรับการเกิดเยื่อบุผิวของแผล แผลที่มีเม็ดละเอียดจะปิดหนึ่งในสามของตัวมันเองโดยการหดตัว ส่วนที่เหลืออีกสองในสามจนถึงการปิดแผลจะเกิดขึ้นในขั้นตอนการสร้างเยื่อบุผิวผ่านการแบ่งเซลล์ (mitosis) ของเซลล์ผิวหนังชั้นนอก

ในขณะเดียวกันไฟบรินจะเคลื่อนจากขอบของแผลไปที่กึ่งกลางของแผล กระบวนการแบ่งเซลล์ที่เกิดขึ้นในเวลาเดียวกันถูกควบคุมโดยชาโลนเช่นสแตตินภายในผิวหนังชั้นนอกและไฟโบรบลาสต์ เนื่องจากการบาดเจ็บที่ผิวหนังชั้นนอกจึงมีเพียงไม่กี่ชาลอนเท่านั้น เนื่องจาก Chalones มีผลยับยั้งกระบวนการ mitotic อัตราการแบ่งเซลล์จะเพิ่มขึ้นในกรณีที่ได้รับบาดเจ็บ ทันทีที่แผลปิดในระยะเยื่อบุผิวเซลล์ผิวหนังจะผลิตชาโลนมากพอที่จะยับยั้งกระบวนการแบ่งตัวของเซลล์

การปิดแผลครั้งที่สามจะเกิดขึ้นในระยะการสร้างเยื่อบุผิวโดยการหดตัวของแผลซึ่งดำเนินการโดยไฟโบรบลาสต์ ในระหว่างระยะนี้ไฟโบรบลาสต์จะเปลี่ยนบางส่วนเป็นไฟโบรไซต์และบางส่วนเป็นไมโอไฟโบรบลาสต์ Myofibroblasts มีองค์ประกอบหดตัว ด้วยเหตุนี้พวกมันจึงหดตัวได้เหมือนเซลล์กล้ามเนื้อและทำให้ขอบแผลชิดกันมากขึ้น

การสร้างใหม่แบบไมโทติกของเซลล์เยื่อบุผิวเกิดขึ้นบนพื้นฐานของชั้นเซลล์ฐานล่าง เนื้อเยื่อแกรนูลประเภทนี้จะสร้างเส้นใยคอลลาเจนในไม่ช้า เนื้อเยื่อที่เป็นแผลมีน้ำและหลอดเลือดแย่ลง จุดนี้ไม่เกิดเส้นใยยืดหยุ่น แผลจึงยังคงกระชับ

หลังจากผ่านไปประมาณสองสัปดาห์ขอบของแผลจะเชื่อมต่อกันอย่างแน่นหนา เนื้อเยื่อแผลเป็นจะแคบและเริ่มมีสีแดงอ่อนและมีความสม่ำเสมอที่นุ่มนวล การรักษาบาดแผลสิ้นสุดลงด้วยระยะการสร้างเยื่อบุผิวและการเกิดแผลเป็นตามมา

ความเจ็บป่วยและความเจ็บป่วย

การรักษาบาดแผลที่ผิวหนังขนาดใหญ่ได้รับการสนับสนุนทางการแพทย์โดยใช้ลวดเย็บกระดาษหรือด้าย เครื่องมือเหล่านี้จะถูกกำจัดออกหลังจากเสร็จสิ้นขั้นตอนการสร้างเยื่อบุผิวแล้วเท่านั้น ใช้เวลาอีกสามเดือนหลังจากขั้นตอนการสร้างเยื่อบุผิวเสร็จสิ้นจนกว่าแผลเป็นจะยืดหยุ่นเต็มที่ หากบริเวณบาดแผลมีมากเกินไปในสามเดือนถัดไปเนื้อเยื่อของเด็กจะฉีกขาดอีกครั้งในกรณีที่รุนแรง จากนั้นกระบวนการแบ่งเซลล์ของระยะเยื่อบุผิวจะต้องทำซ้ำ

การยับยั้งกระบวนการแบ่งเซลล์ที่ไม่เพียงพอหลังจากสิ้นสุดระยะการสร้างเยื่อบุผิวอาจทำให้เกิดเนื้องอกภาวะไขมันในเลือดสูงและการสร้างเม็ดสีมากเกินไป Hyperkeratoses เป็น cornifications ของเยื่อบุผิว squamous Orthokeratotic แตกต่างจาก parakeratotic hyperkeratosis อาการแรกคือการหนาขึ้นของชั้น corneum ในระหว่างกระบวนการสร้างความแตกต่างตามปกติของ keratinocytes ในกรณีที่มีภาวะ hyperkeratoses parakeratotic ในทางกลับกันชั้น corneum จะหนาขึ้นเมื่อกระบวนการแยกความแตกต่างของ keratinocytes ถูกรบกวน

ในการเชื่อมต่อกับการแบ่งตัวของเซลล์ที่ไม่ถูกยับยั้งในและอาจเป็นไปได้หลังจากขั้นตอนการสร้างเยื่อบุผิวการแพร่กระจายของไขมันจะเกิดขึ้นบ่อยที่สุดซึ่งขึ้นอยู่กับการเจริญเติบโตของเซลล์ที่เร่งภายในชั้นเซลล์เยื่อบุผิว การสร้างโปรไฟล์นี้ส่งผลให้เกิดการหมุนเวียนของเซลล์เพิ่มขึ้นโดยมีชั้น corneum หนาขึ้น มีการสร้าง keratinocytes มากขึ้นเรื่อย ๆ ซึ่งกลายเป็น corneocytes

Hypergranulation ต้องแตกต่างจาก hyperkeratosis นี่คือการก่อตัวของเนื้อเยื่อแกรนูลมากเกินไปในระหว่างขั้นตอนการรักษาบาดแผลของเยื่อบุผิว Hypergranulations เกิดขึ้นจากภาวะแทรกซ้อนในการรักษาบาดแผลโดยเฉพาะในแผลเรื้อรังและเกิดจากการที่เยื่อบุผิวช้าหรือไม่เพียงพอ

ความเชื่อมโยงระหว่างเนื้องอกและกระบวนการต่างๆในระยะเยื่อบุผิวได้สะท้อนให้เห็นในคำพูดที่แพร่หลายในหมู่แพทย์ผู้เชี่ยวชาญ เนื้องอกเป็นบาดแผลที่ไม่สามารถรักษาได้ดร. Harold Dvorak ในความเป็นจริงคำพูดนี้ได้รับการยืนยันในระดับโมเลกุลแล้วมีการค้นพบความคล้ายคลึงกันระหว่างเยื่อบุผิวที่รักษาบาดแผลและมะเร็งตัวอย่างเช่นความคล้ายคลึงกันระหว่างรูปแบบการแสดงออกของยีนในการรักษาบาดแผลและรูปแบบการแสดงออกของยีนของเนื้องอกมะเร็ง