โรค Ledderhose

ภายใต้ โรค Ledderhose เป็นที่เข้าใจกันว่าเนื้อเยื่อเกี่ยวพันที่ไม่เป็นพิษเป็นภัยมากเกินไปในฝ่าเท้า โรคนี้เป็นของ fibromatoses

โรค Ledderhose คืออะไร?

โรคของ Ledderhose สามารถสังเกตเห็นได้ที่แผ่นเอ็นของฝ่าเท้า ที่นั่นนอตก่อตัวและแข็งตัว
© vladimirfloyd - stock.adobe.com

ที่ โรค Ledderhoseเช่นกัน โรค Ledderhose เรียกว่าเนื้อเยื่อเกี่ยวพันเติบโตที่ฝ่าเท้า สิ่งนี้นำไปสู่การก่อตัวของปมที่แข็งตัวซึ่งทำให้เกิดความเจ็บปวดและ จำกัด การเคลื่อนไหวของเท้า โรคนี้ปรากฏใน aponeurosis ฝ่าเท้า (แผ่นเอ็นของฝ่าเท้า)

โรค Ledderhose จัดอยู่ในกลุ่ม fibromatosis นอกจากนี้ยังเกี่ยวข้องกับโรค Dupuytren ในขณะที่อยู่ในโรค Ledderhose ฝ่าเท้าได้รับผลกระทบจากการก่อตัวของก้อนในโรค Dupuytren นี้เป็นกรณีที่พื้นผิวด้านในของมือ Georg Ledderhose แพทย์ชาวเยอรมัน (1855-1925) ซึ่งเป็นผู้อธิบายโรคนี้ได้ตั้งชื่อโรคนี้ให้

โรค Ledderhose เกิดขึ้นบ่อยกว่าในผู้ชายถึงสองเท่าในผู้หญิง โรคนี้เกี่ยวข้องกับการเติบโตอย่างช้าๆของโหนดที่กระจุกตัวอยู่ตรงกลางฝ่าเท้า บางครั้งการเติบโตของโหนดอาจล่าช้าเพื่อไม่ให้ขยายใหญ่ขึ้นชั่วคราวอีกต่อไป ต่อมาการเติบโตของพวกเขาเริ่มขึ้นอีกครั้งโดยไม่คาดคิด

สาเหตุ

โรค Ledderhose เกิดจากการเพิ่มขึ้นของเนื้อเยื่อเกี่ยวพัน อย่างไรก็ตามยังไม่ทราบสาเหตุของโรค Ledderhose ที่กระตุ้นการเจริญเติบโต myofibroblasts ซึ่งเป็นเซลล์พิเศษมีหน้าที่ในการเพิ่มขึ้นของเนื้อเยื่อเกี่ยวพัน การวิจัยยังคงดำเนินการด้านการแพทย์ในความสัมพันธ์ที่แม่นยำ

นักวิทยาศาสตร์หลายคนถือว่าอิทธิพลขององค์ประกอบทางพันธุกรรมในการพัฒนาโรคของ Ledderhose หากได้รับบาดเจ็บที่ฝ่าเท้าปัจจัยทางพันธุกรรมทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงในเนื้อเยื่อเกี่ยวพัน นอกจากนี้โรคนี้มักเกิดขึ้นในครอบครัวซึ่งจะเพิ่มโอกาสในการมีอิทธิพลทางพันธุกรรม

การปรากฏตัวของ fibromatoses อื่น ๆ เช่นโรค Dupuytren ถือเป็นอีกปัจจัยเสี่ยงที่สำคัญ โรคต่างๆเช่นโรคลมบ้าหมูหรือโรคเบาหวาน (โรคเบาหวาน) ก็เป็นไปได้เช่นกัน โรคเกี่ยวกับตับและการเผาผลาญความเครียดและการบริโภคแอลกอฮอล์และยาสูบก็ถูกนับรวมอยู่ในปัจจัยที่ดีเช่นกัน

อาการเจ็บป่วยและสัญญาณ

โรคของ Ledderhose สามารถสังเกตเห็นได้ที่แผ่นเอ็นของฝ่าเท้า ที่นั่นนอตก่อตัวและแข็งตัว เมื่อโหนดมีขนาดที่กำหนดจะทำให้ผู้ป่วยเดินได้ยาก ดังนั้นพวกเขาส่วนใหญ่จะอยู่ตรงกลางของเท้าบนส่วนโค้งของเท้า

ในขณะที่ในบางคนเกิดเพียงก้อนเดียวในบางคนก็เกิดขึ้นบ่อยกว่า เป็นไปได้ทั้งเส้น ถ้าโหนดกระจายไปทั่วทั้งฝ่าเท้าก็จะเติบโตไปพร้อมกับกล้ามเนื้อและผิวหนังที่อยู่เหนือพวกเขา แต่ยังมีรูปแบบที่เบากว่าของโรค Ledderhose ซึ่งมีผลกระทบเพียงเล็กน้อยของแผ่นเอ็น แต่เพียงผู้เดียว

นอกจากนี้ยังไม่มีการยึดเกาะที่กล้ามเนื้อและผิวหนัง ประมาณหนึ่งในสี่ของผู้ป่วยทั้งหมดเป็นโรค Ledderhose ที่เท้าทั้งสองข้าง ไม่ใช่เรื่องแปลกที่โรคจะดำเนินไปเป็นตอน ๆ ซึ่งอาจต้องใช้เวลาหลายปีกว่าจะก้าวหน้า

การวินิจฉัยและหลักสูตรของโรค

ในการวินิจฉัยโรค Ledderhose แพทย์จะสำรวจผู้ป่วยก่อน เขาแจ้งตัวเองเกี่ยวกับความเจ็บป่วยก่อนหน้านี้ที่เป็นไปได้และปัจจัยเสี่ยงบางอย่างที่มีอยู่หรือไม่ ตามด้วยการตรวจดูฝ่าเท้าอย่างละเอียด ส่วนอื่น ๆ ของร่างกายจะได้รับการตรวจหาความผิดปกติด้วย

นอตแข็งเป็นข้อบ่งชี้ทั่วไป สิ่งเหล่านี้แทบจะไม่สามารถเคลื่อนย้ายได้ด้วยมือ วิธีการถ่ายภาพใช้เพื่อกำหนดขอบเขตของก้อนซึ่งส่วนใหญ่รวมถึงการตรวจด้วยคลื่นเสียง (การตรวจอัลตราซาวนด์) นอกจากนี้ยังสามารถถ่ายภาพด้วยคลื่นสนามแม่เหล็ก (MRT) ซึ่งสามารถบันทึกการแพร่กระจายของก้อนกลมได้อย่างแม่นยำ

การวินิจฉัยได้รับการยืนยันโดยการตรวจสอบโหนดด้วยกล้องจุลทรรศน์ เพื่อจุดประสงค์นี้ตัวอย่างเนื้อเยื่อ (biopsy) จะถูกนำมาจากผู้ป่วย โรค Ledderhose เป็นหนึ่งในโรคเรื้อรังที่อ่อนโยน การรักษาที่สมบูรณ์ไม่สามารถทำได้ อย่างไรก็ตามด้วยการรักษาที่เหมาะสมมีความเป็นไปได้ที่จะกำจัดหรืออย่างน้อยก็ลดอาการได้

ภาวะแทรกซ้อน

ด้วยโรค Ledderhose ผู้ที่ได้รับผลกระทบต้องทนทุกข์ทรมานจากข้อร้องเรียนต่างๆซึ่งส่วนใหญ่เกิดขึ้นที่ฝ่าเท้า ผู้ป่วยต้องทนทุกข์ทรมานจากการเคลื่อนไหวที่ จำกัด และเหนือสิ่งอื่นใดจากความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นเมื่อยืนและเดิน คุณภาพชีวิตของผู้ที่ได้รับผลกระทบถูก จำกัด และลดลงอย่างมีนัยสำคัญจากโรคของ Ledderhose กล้ามเนื้ออื่น ๆ อาจได้รับผลกระทบจากโรค

อย่างไรก็ตามอาการมักไม่ถาวร แต่ปรากฏเป็นตอน ๆ เพื่อให้วินิจฉัยโรคได้ช้า เนื่องจากข้อ จำกัด ในการเคลื่อนไหวอย่างกะทันหันผู้ที่ได้รับผลกระทบมักจะมีอาการซึมเศร้าหรือร้องเรียนทางจิตใจ ในเด็กโรค Ledderhose อาจนำไปสู่ความผิดปกติของพัฒนาการและอาจทำให้ล่าช้าได้

ไม่สามารถรักษาสาเหตุของโรค Ledderhose ได้ ด้วยเหตุนี้การรักษาจึงมุ่งเป้าไปที่การลดความเจ็บปวดและการเคลื่อนไหวที่ จำกัด เป็นหลัก มักไม่มีอาการแทรกซ้อน ด้วยความช่วยเหลือของการบำบัดที่หลากหลายและการใช้ยาการร้องเรียนจำนวนมากสามารถ จำกัด ให้แคบลงเพื่อให้ผู้ที่ได้รับผลกระทบสามารถดำเนินชีวิตประจำวันได้ อย่างไรก็ตามโรค Ledderhose สามารถกำเริบได้เช่นกัน อย่างไรก็ตามอายุขัยของผู้ป่วยไม่ได้รับผลกระทบจากโรคนี้

คุณควรไปหาหมอเมื่อไหร่?

หากสังเกตเห็นก้อนเนื้อแข็งที่ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ที่เท้าควรไปพบแพทย์ อย่างไรก็ตามไม่ได้หมายความว่าจะเป็นโรค Ledderhose ศัลยแพทย์กระดูกเป็นผู้สัมผัสความเจ็บปวดหรือก้อนใหม่ที่เท้า แพทย์ประจำครอบครัวยังสามารถดูที่เท้าและส่งผู้ได้รับผลกระทบไปพบผู้เชี่ยวชาญได้หากจำเป็น

หากการวินิจฉัยไม่ชัดเจนสามารถสั่งการถ่ายภาพด้วยคลื่นสนามแม่เหล็กได้หากสงสัยว่าเป็นโรค Ledderhose เพื่อช่วยยืนยันการวินิจฉัยแพทย์อาจทำการตรวจชิ้นเนื้อเพื่อตรวจดูก้อนต่อไป ต้องกำหนดความอ่อนโยนของปม

การไปพบแพทย์เป็นประจำถือเป็นเรื่องปกติหากคุณมีโรค Ledderhose การรักษาโดยการผ่าตัดมักจะทำให้เกิดซ้ำ จึงหลีกเลี่ยงเป็นส่วนใหญ่ วิธีการรักษาที่มักกำหนดให้ชะลอการแพร่กระจายของเนื้อเยื่อปม พื้นรองเท้าแบบพิเศษสามารถลดแรงกดใน fibromatoses ที่อ่อนโยนได้ ความถี่ในการไปพบแพทย์เพื่อปรับมาตรการในการรักษาขึ้นอยู่กับขอบเขตของการเจริญเติบโต

แผลสามารถฉายรังสีได้ การรักษาทางกายภาพบำบัดยังสามารถทำได้สำหรับโรค Ledderhose มาตรการในการรักษาทั้งหมดสามารถชะลอการก่อตัวของนอตได้ดีที่สุด การรักษาไม่ได้อยู่ในสายตาในขณะที่มีการวินิจฉัยโรค Ledderhose

บำบัดและบำบัด

เป้าหมายที่สำคัญที่สุดประการหนึ่งในการรักษาโรค Ledderhose คือการลดการอักเสบและความเจ็บปวด นอกจากนี้ผู้ป่วยควรกลับมาเดินได้อีกครั้ง พื้นรองเท้าแบบนิ่มส่วนใหญ่จะใช้เพื่อรักษาความสามารถในการเดิน สิ่งเหล่านี้ช่วยลดแรงกดดันภายในที่สร้างขึ้นบนโหนด

ในการรักษาอาการปวดแพทย์มักให้ยาต้านการอักเสบที่ไม่ใช่สเตียรอยด์ (NSAIDs) แก่ผู้ที่ได้รับผลกระทบซึ่งมีผลต่อการอักเสบด้วย ในเวลาเดียวกันการฉีดสเตียรอยด์จะได้รับเข้าไปในโหนด

ในระยะแรกของโรค Ledderhose การฉายแสงโดยใช้รังสีเอกซ์อ่อนก็ถือว่ามีแนวโน้มเช่นกัน การฉีดคอลลาเจนหรือการบำบัดด้วยคลื่นช็อก (ESWT) ยังจัดว่ามีประโยชน์ สิ่งเหล่านี้นำไปสู่การคลายปมแข็ง Cryotherapy ซึ่งแพทย์ปฏิบัติต่อผู้ป่วยด้วยความเย็นก็มีแนวโน้มที่ดีเช่นกัน

การผ่าตัดอาจจำเป็นหากอยู่ในระยะลุกลาม ไม่ใช่เรื่องแปลกที่แผ่นเอ็นจะหลุดออกหมด ในทางตรงกันข้ามการแทรกแซงบางส่วนมักนำไปสู่การเกิดซ้ำของโหนด อย่างไรก็ตามแม้จะมีการกำจัดพังผืดฝ่าเท้าออกไปอย่างสมบูรณ์ แต่ประมาณ 25 เปอร์เซ็นต์ของผู้ป่วยทั้งหมดมีความเสี่ยงต่อการเกิด fibromatosis ซ้ำ การผ่าตัดยังสามารถทำร้ายเส้นเอ็นเส้นประสาทและกล้ามเนื้อได้

Outlook และการคาดการณ์

โรค Ledderhose มักใช้เวลาเรียนไม่ต่อเนื่องเป็นเวลาหลายปี อย่างไรก็ตามการพยากรณ์โรคนั้นดีมาก โดยปกติจะเพียงพอที่จะกำจัดพังผืดที่ได้รับผลกระทบและกำจัดสาเหตุของโรค Ledderhose ในระหว่างการรักษาด้วย X-ray มีการฉายรังสีซึ่งอาจทำให้เกิดการร้องเรียนทางกายภาพภายใต้สถานการณ์บางอย่าง เนื่องจากส่วนใหญ่ใช้รังสีเอกซ์อ่อนในการรักษาโรค Ledderhose ความเสี่ยงของผลข้างเคียงที่รุนแรงจึงค่อนข้างต่ำ การใช้ Collagenase หรือการรักษาด้วยคลื่นช็อกก็ไม่มีปัญหาและมีแนวโน้มเช่นกัน

การพยากรณ์โรคเป็นบวกหากอาการเกิดขึ้นจากผลข้างเคียงจากยาเช่น primidone หรือ phenobarbital โดยปกติก็เพียงพอแล้วที่จะหยุดรับประทานยากระตุ้น อายุขัยไม่ได้ถูก จำกัด โดยโรค Ledderhose อย่างไรก็ตามคุณภาพชีวิตอาจลดลงในช่วงเวลาที่เจ็บป่วยเนื่องจากอาการปวดเท้าอย่างรุนแรงและผู้ป่วยแทบจะไม่สามารถเหยียบฝ่าเท้าได้โดยไม่รู้สึกปวดเมื่อยตามแรงกด โดยเฉพาะอย่างยิ่งในระยะเฉียบพลันของความทุกข์ทรมานสิ่งนี้สามารถนำไปสู่ความรู้สึกไม่สบายอย่างรุนแรงและข้อ จำกัด ในชีวิตประจำวัน แพทย์ทั่วไปหรือผู้เชี่ยวชาญด้านโรคเท้าสามารถทำการพยากรณ์โรคที่เชื่อถือได้โดยคำนึงถึงสาเหตุของอาการและสภาพของผู้ป่วย

การป้องกัน

ยังไม่ได้กำหนดวิธีการพัฒนาของโรค Ledderhose ด้วยเหตุนี้จึงไม่ทราบมาตรการป้องกัน

aftercare

การติดตามผลทางการแพทย์สำหรับโรค Ledderhose มีความจำเป็นเฉพาะในกรณีที่เกี่ยวข้องกับการผ่าตัด มิฉะนั้นจะไม่มีมาตรการติดตาม ยาที่มีผลตามอาการหรือมาตรการการรักษาอื่น ๆ ที่ไม่ต้องผ่าตัดไม่จำเป็นต้องได้รับการดูแลติดตามผล ในบางกรณีอาจไม่ได้รับการรักษาด้วยซ้ำเนื่องจากความทุกข์ทรมานในระดับที่ยอมรับได้

หากมีการดำเนินการเพื่อนำเนื้อเยื่อที่แข็งตัวออกจากฝ่าเท้าต้องปฏิบัติตามมาตรการติดตามผลหลายประการ สิ่งนี้สามารถอธิบายได้จากข้อเท็จจริงที่ว่าเท้ามีความเครียดอย่างหนักในชีวิตประจำวันอยู่แล้ว การรักษาบาดแผลและรอยแผลเป็นให้ถูกต้องทำได้ยากขึ้นมาก

นอกจากการป้องกันเท้าที่เด่นชัดมากซึ่งผู้ป่วยสามารถทำได้โดยการไม่เดินหรือยืนแล้วยังต้องปฏิบัติตามสุขอนามัยของบาดแผลเป็นพิเศษ การรักษาความสะอาดและป้องกันเหงื่อช่วยให้การรักษาง่ายขึ้นและป้องกันการติดเชื้อ

ผู้เชี่ยวชาญที่รับผิดชอบจะต้องวางแผนการรักษาที่สอดคล้องกันกับผู้ป่วยขึ้นอยู่กับขอบเขตของการผ่าตัด หลังจากผ่านไปสองสามสัปดาห์เมื่อฝ่าเท้าหายเป็นปกติแล้วสามารถค่อยๆโหลดเท้าได้อีกครั้ง ขอบเขตที่ควรทำอย่างค่อยเป็นค่อยไปก็ขึ้นอยู่กับขอบเขตของการดำเนินการ ถ้าเอาออกเฉพาะก้อนเนื้อเดียวจะได้รับผลกระทบน้อยกว่าการตัดพังผืดทั้งหมด

คุณสามารถทำเองได้

เนื่องจากโรค Ledderhose รักษาไม่หายผู้ป่วยจึงต้องเรียนรู้ที่จะตกลงกับโรคนี้ในระยะยาว ในบางกรณีขอแนะนำให้ขอความช่วยเหลือด้านจิตใจนอกเหนือจากการรักษาพยาบาล นอกจากนี้ผู้ที่ได้รับผลกระทบสามารถแลกเปลี่ยนความคิดเห็นเกี่ยวกับการช่วยเหลือตนเองในฟอรัมอินเทอร์เน็ตต่างๆ ในเมืองใหญ่ ๆ ยังมีกลุ่มช่วยเหลือตนเองสำหรับผู้ที่เป็นโรค Ledderhose หรือ fibromatosis โดยทั่วไป นอกจากนี้คุณจะพบข้อมูลโดยละเอียดเพิ่มเติมเกี่ยวกับมาตรการช่วยเหลือตนเอง

สิ่งสำคัญคือต้องดูแลเท้าของคุณอย่างสม่ำเสมอและหลีกเลี่ยงการบาดเจ็บ ควรหลีกเลี่ยงการระคายเคืองของฝ่าเท้า เมื่อซื้อรองเท้าตรวจสอบให้แน่ใจว่ารองเท้าพอดี หากจำเป็นผู้ที่ได้รับผลกระทบควรหันไปใช้ของที่ทำขึ้นเองเกี่ยวกับศัลยกรรมกระดูกหรือใช้พื้นรองเท้า ในบางกรณีการเดินเท้าเปล่าเป็นประจำบนพื้นผิวที่นุ่มเช่นสนามหญ้าทรายหรือโคลนจะช่วยได้ การนวดด้วยความเย็นและอ่อนโยนอาจนำไปสู่การปรับปรุงหรือป้องกันการเสื่อมสภาพ

ขอแนะนำให้ปรับเปลี่ยนอาหารและลดปริมาณกลูโคสและคาร์โบไฮเดรตลง อาหารที่มีสารต้านอนุมูลอิสระจากธรรมชาติหลายชนิดมีผลสนับสนุน จึงแนะนำให้กินผักและผลไม้ให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ควรกินพืชตระกูลถั่วด้วย โดยปกติแล้วแอลกอฮอล์และกาแฟยังสามารถบริโภคได้ในปริมาณที่พอเหมาะ