ความจำระยะยาว

ภายใต้ ความจำระยะยาว เราเข้าใจฟังก์ชันหลายรูปแบบของระบบประสาทที่ประมวลผลข้อมูลและจัดเก็บข้อมูลในระยะยาว

ความจำระยะยาวคืออะไร?

หน่วยความจำระยะยาวเป็นระบบประสาทและฟังก์ชันหลายรูปแบบที่ประมวลผลข้อมูลและจัดเก็บข้อมูลในระยะยาว

หน่วยความจำระยะยาวสามารถแบ่งออกเป็นหน่วยความจำแบบเปิดเผยและแบบไม่เปิดเผย หน่วยความจำที่เปิดเผยประกอบด้วยความรู้ที่เป็นรูปธรรมในขณะที่หน่วยความจำแบบไม่เปิดเผยมีข้อมูลที่สามารถตรวจสอบย้อนกลับไปยังประสบการณ์ได้

เนื้อหาที่เปิดเผยจะถูกเก็บไว้ในบริเวณเปลือกนอกที่เกี่ยวข้องกับการประมวลผลด้วย หน่วยความจำระยะยาวที่ไม่เปิดเผยนั้นได้รับการกำหนดประสิทธิภาพของหน่วยความจำที่ค่อนข้างแตกต่างกัน สิ่งเหล่านี้รวมถึงตัวอย่างเช่นการเรียนรู้แบบเชื่อมโยงหรือไม่เชื่อมโยงการเรียนรู้พื้นฐานหรือนิสัยและทักษะ

หน่วยความจำที่ไม่เปิดเผยนั้นเกี่ยวข้องกับสมองน้อยอะมิกดาลาและสไตรทัมและไม่ได้ขึ้นอยู่กับความจำที่ใส่ใจในขณะที่ความรู้ที่เปิดเผยสามารถจดจำได้อย่างมีสติและสามารถใช้งานได้อย่างยืดหยุ่น Endel Tulving (* 1972) เรียกทั้งสองรูปแบบนี้ว่าหน่วยความจำระยะยาวเชิงความหมายหรือแบบเป็นตอน ๆ

หน่วยความจำแบบฉากประกอบด้วยเหตุการณ์ที่เป็นรูปธรรมของบุคคลโดยที่ลักษณะของเวลาและอวกาศจะถูกเก็บไว้ด้วย หน่วยความจำนี้เรียกอีกอย่างว่าหน่วยความจำต้นทาง หน่วยความจำระยะยาวเชิงความหมายประกอบด้วยความหมายของคำข้อเท็จจริงและระบบของกฎเกณฑ์ ด้วยการจำแบบเป็นตอน ๆ สามารถเรียกเหตุการณ์เดียวขึ้นมาได้ซึ่งไม่สามารถทำได้ด้วยการจำเชิงความหมาย

อีกรูปแบบหนึ่งคือหน่วยความจำขั้นตอนหรือที่เรียกว่าหน่วยความจำเชิงพฤติกรรม มันจัดเก็บทักษะอัตโนมัติเช่นการขับรถหรือวิ่ง การกระทำเหล่านี้เรียนรู้ผ่านการฝึกฝนอย่างต่อเนื่องและสามารถเรียกได้โดยไม่ต้องคิด

ฟังก์ชันและงาน

ข้อมูลไม่ได้ถูกเก็บไว้ในที่เฉพาะเจาะจงในสมอง แต่พบได้ในโครงสร้างโดยรวมของเซลล์ประสาทและในการเชื่อมต่อ ระบบลิมบิกส่วนหน้าและส่วนขมับตลอดจนฮิปโปแคมปัสซึ่งถ่ายโอนเนื้อหาจากหน่วยความจำระยะสั้นไปยังหน่วยความจำระยะยาวมีส่วนเกี่ยวข้อง

หากเนื้อหาเข้าไปในหน่วยความจำระยะยาวเนื้อหานั้นจะถูกเก็บไว้ที่นี่อย่างถาวร เพื่อจุดประสงค์นี้จึงเกิดสิ่งที่เรียกว่าเอ็นแกรม (ร่องรอยความจำเป็นการเปลี่ยนแปลงโครงสร้างในสมองที่เกิดจากสิ่งเร้า) ซึ่งทำให้จำได้ ตัวอย่างของทักษะการจำระยะยาวคือการจำบทกวีสถานการณ์ที่ไม่พึงประสงค์หรือใบหน้าของคนรู้จัก ข้อมูลจะถูกเข้ารหัสประมวลผลบันทึกแล้วทำซ้ำหรือจดจำ

หน้าที่สำคัญของหน่วยความจำระยะยาวจึงเป็นการจัดเตรียมข้อมูลเพื่อให้สามารถตัดสินใจได้อย่างเหมาะสมในภายหลัง ความจำระยะยาวมีสี่กระบวนการด้วยกัน ได้แก่ การเรียนรู้การเก็บรักษาการจดจำและการลืม

หน่วยความจำระยะยาวมีความจุเกือบไม่ จำกัด การเรียนรู้เกิดขึ้นระหว่างมอเตอร์และเซลล์ประสาทรับความรู้สึก (เซลล์ประสาท) เมื่อเซลล์ประสาทรับความรู้สึกถูกกระตุ้นจะมีการปล่อยสารสื่อประสาทออกมามากขึ้นและเกิดการกระตุ้นของกล้ามเนื้ออย่างแรง ขั้นตอนการเรียนรู้จะเกิดขึ้นในขั้นต้นเป็นพื้นที่จัดเก็บระยะสั้นและต่อมาเป็นหน่วยเก็บข้อมูลระยะยาวโดยไซแนปส์จะขยายและเปลี่ยนหน้าที่

ด้วยการเชื่อมโยงสื่อการเรียนรู้กับสิ่งที่รู้อยู่แล้วข้อมูลสามารถเก็บไว้ในหน่วยความจำระยะยาวได้ อย่างไรก็ตามมีเพียงน้อยครั้งมากที่ข้อเท็จจริงหรือเหตุการณ์บางอย่างจะถูกผลิตซ้ำอย่างซื่อสัตย์ เห็นได้ชัดว่าความรู้เดิมมีบทบาทสำคัญในการจดจำ แต่การคิดหรือกระบวนการดึงข้อมูลบางอย่างก็สามารถแก้ไขหรือบิดเบือนเนื้อหาได้เช่นกัน

คุณสามารถหายาของคุณได้ที่นี่

➔ยาป้องกันความจำเสื่อมและความหลงลืม

ความเจ็บป่วยและความเจ็บป่วย

เงื่อนไขที่เป็นไปได้อย่างหนึ่งที่เกี่ยวข้องกับความจำระยะยาวคือปัญหาเกี่ยวกับหน่วยความจำ การรบกวนความจำสมาธิไม่ดีและการหลงลืมหากไม่ได้เกิดขึ้นอย่างเข้มข้นมากขึ้นมักเกิดจากความเหนื่อยล้าหรือความเครียด อย่างไรก็ตามหากปัญหาเพิ่มขึ้นและกิจวัตรประจำวันตามปกติกลายเป็นปัญหาควรปรึกษาแพทย์เนื่องจากการหลงลืมสามารถซ่อนความเจ็บป่วยที่รุนแรงกว่าได้

ความเจ็บป่วยที่เป็นไปได้อย่างหนึ่งคือภาวะสมองเสื่อมซึ่งส่งผลต่อความสามารถในการคิดหรือสมรรถภาพทางจิต ผู้ที่ได้รับผลกระทบมีปัญหาในการดูดซับเนื้อหาใหม่แล้วกลับมาเล่น นอกจากนี้ยังส่งผลต่อทักษะการพูดเลขคณิตและการวางแนวด้วย

รูปแบบที่พบบ่อยที่สุดคือโรคอัลไซเมอร์ซึ่งเซลล์สมองจะตายเนื่องจากกลุ่มโปรตีนที่ปรากฏภายนอกหรือภายในเซลล์ประสาท อีกรูปแบบหนึ่งที่พบบ่อยคือ vascular dementia ซึ่งเกิดจากความผิดปกติของการไหลเวียนโลหิตในสมอง ภาวะสมองเสื่อมที่เรียกว่า Lewy นั้นพบได้น้อยกว่า

ร่างกายของลิววี่เป็นโครงสร้างทรงกลมที่พบได้ในเปลือกสมองหรือในก้านสมอง ผู้ที่ได้รับผลกระทบจะพัฒนาเป็นโรคความจำก้าวหน้าและผู้ป่วยมีอาการผิดปกติในการเคลื่อนไหวและอาการทางจิต

โรคสมองเสื่อมอาจเกิดขึ้นได้ในบริบทของโรค Pick เหนือสิ่งอื่นใดความสามารถในการคิดเชิงนามธรรมนั้นบกพร่องและบริเวณสมองบางส่วนค่อยๆตายไป ในทางตรงกันข้ามโรคสมองเสื่อมในโรค Creutzfeldt-Jakob จะพัฒนาได้เร็วมาก ส่วนใหญ่มีการรบกวนสมาธิความสนใจและความจำสาเหตุคือโปรตีนพิษที่ทำให้เนื้อเยื่อสมองตาย โรคสมองเสื่อมที่มาพร้อมกับพาร์กินสันหรือเอชไอวีก็เป็นไปได้เช่นกัน เงื่อนไขอื่น ๆ ที่อาจทำให้หลงลืม ได้แก่ :

• เยื่อหุ้มสมองอักเสบ: ไวรัสหรือแบคทีเรียอาจทำให้สับสนง่วงนอนหรือสมาธิไม่ดี
• เยื่อหุ้มสมองอักเสบ: อาการเช่นความสับสนหรือสติบกพร่องเกิดขึ้นที่นี่
• ภาวะหยุดหายใจขณะนอนหลับ: เมื่อการนอนหลับตอนกลางคืนไม่เป็นจังหวะด้วยโรคนี้สมาธิไม่ดีหลงลืมหรือเหนื่อยล้าในระหว่างวัน
• อาการอ่อนเพลียเรื้อรัง: โดยทั่วไปสำหรับอาการนี้คือความเหนื่อยล้าทางร่างกายและจิตใจซึ่งมาพร้อมกับความหงุดหงิดและสมาธิที่ไม่ดี
• โรคซึมเศร้าและวิตกกังวลอาจส่งผลต่อสมองและทำให้หลงลืม

สาเหตุอื่น ๆ ได้แก่ การใช้ยาการขาดของเหลวและอาหารความผิดปกติของการนอนหลับความเครียดการดื่มแอลกอฮอล์และการบำบัดโรคมะเร็ง